به گزارش قدس آنلاین به نقل از میزان، در لبه دایره قطب شمال، یک روستای ساحلی در شبه جزیره کانین روسیه وجود دارد که به دلیل  وجود شن و ماسه های فراوان در امتداد ساحل همانند یک بیابان است.

این روستا علی رغم درجه حرارت سرد خود همانند یک بیایان است و مردم باید هر روز به هنگام صبح ،شن  و ماسه ها را از در و پنجره های خانه شان کنار بزنند تا از خانه خارج شوند.

این شن و ماسه ها تا امتداد 10 کیلومتری ساحل ادامه دارند. 

یک روستای کوچک ماهیگیری/ این روستای کوچک در سال 1930 با 1500 سکنه و 70 کشتی شکوفا شد ولی بعد از سال 1950 جمعیت این روستا به دلیل کاهش صنعت ماهیگیری کم شد.

با توجه به صید بی رویه مردم در این شهر، اکوسیستم منطقه تغییر پیدا کرد و کم کم با پدیده ی تپه های شن و ماسه ای در دریا مواجه شدند، ابتدا این تپه ها در آب غوطه ور بودند و پس از آن به سمت ساحل کشیده شدند.

در سال 1980 شن و ماسه ها تا خانه های روستا پیشروی کرد و کل شهر را فرا گرفت. در اوایل سال 1990 مردم روستا یک شب از خواب بیدار شدند و دیدند که زنده به گور شده اند، آن ها از روزنه های باقی مانده از پنجره های خانه شان می دیدند که با کف اقیانوس بلعیده شده و زیر شن و ماسه ها هستند.

آن ها بعد از این که شن و ماسه ها را حفر کردند و از خانه خارج شدند امیدوار بودند این واقعه یک کابوس باشد اما این گونه نبود و آن ها هر شب هنگامی که در خواب بودند، شن و ماسه ها خانه هایشان را فرا می گرفت.

جمعیت کم این روستا که قبرستانی برای کشتی های در هم شکسته و خانه های فرو ریخته شده است همچنان در حال مهاجرت هستند.

امروز جمعیت این روستا 300 نفر است که با حقوق بازنشستگی،مزایای بیکاری، شکار غاز و کار تمام وقت در حال گذراندن امورات زندگی شان هستند.

متاسفانه در این شهر قابلیت زیادی برای بازار کار و یا صنعت گردشگری وجود ندارد ساختن هر هتل یا رستوران با زحمت و رنج فراوانی همراه است. در این شهر مغازه تنها یک زن و شوهر هنوز دایر است.

باد های سریع غربی در امتداد ساحل شنی می تواند یک شبه همه ی ساختمان ها را فرا بگیرد و مردم برای این قضیه سنگر هایی را برای جلوگیری از مسدود شدن مسیرشان ایجاد کرده و گاهی درب های خانه ها را باز می گذارند تا مسیر شان مسدود نشود. در این روستا کارهایی مثل گردگیری و جارو بی معنی است.

خانواده هایی که در این روستا بزرگ شده اند به خصلت زندگی در اینجا عادت کرده اند، و به زندگی خود کفا و خارج از عرف خود افتخار می کنند. این روستا به راه آهن و جاده آسفالت نیازی ندارد و سفر از این روستا فقط از یک فرودگاه متوسط 650 متری خاکی و کشتی صورت می گیرد .

محققان و دانشمندان تلاش کرده اند تا برای جلوگیری از این پدیده راهی پیدا کنند اما هنوز موفق نشده اند، همچنین در سال های اخیر یک معمار تلاش کره است تا با ایجاد یک معماری جدید بتواند خانه های طراحی کند تا بتواند شن و ماسه ها را تحمل و وضعیت را برای مردم بهتر کند.